Տնային աշխատանք

Նրա հայրենիքը եղել է բարձրաբերձ Սասունը, այդ խուլ երկրի ամենախուլ անկյունը, որտեղ ձորերը դառնում են կիրճեր, խորունկ խավարչտին, լեռնագագաթները, ապառաժներ լերկ ժանտատեսիլ: Տաք կիրճերում լեռնային կարկաչուն, վտակների զմրուխտ կանաչով ծածկված ափերին գալարվում էր վայրի խաղողը և նրա որթը մագլցում էր, բրոնզագույն ժայռերի վրա: Աճում էր վայրի հոնը, երբեմն թուզը քաղցր մեղրածոր: Իսկ բարձրերում որտեղ ցրված էին աղքատ հյուղակները, ցանում էին կորեկ ու վաղահաս ցորեն: Աշնանը բերքահավաքի ժամանակ մարդիկ, արտերը եզրին խարույկ էին վառում, որպեսզի արջերը չտրորեն կորեկը: Երբեմն ընկույզի մեծությամբ կարկուտն է ջարդել, այդ տքնաջան մարդու արևից և խորշակից խանձված դեմքը և ցուրտը սառեցրել է նրա հողից կոշտացած ձեռքերը: Թվում էր մինչև մահ կապրի, այդ քարերի վրա և երբեք չէր ենթադրում, ինչ է սպասվում իրեն: Բայց տակնուվրա անելով, մարդկանց միօրինակ առօրյան պայթեց պատերազմը, ահազարհուր ու տևական և հրացաններ որոտացին, վառոդի մահաբերշաունչը տարածելով լեռաշխարհի, սարսափից ցավից ու քաղցից կծկված գյուղերում: Սկսվեց արտագաղթը և մարդիկ մահվան ահը աչքերում տեղահան եղան, բռնելով օտար աշխարհների ճանապարհները: Վերցնելով կնոջն ու աղջկան, Հազրոն ինչպես բունը կորցրած թռչուն անցավ լեռից լեռ, քարանձավից քարանձավ և ահը աչքերի մեջ, մի պարզկա օր միջօրեին հասավ, ինչ–որ հարթավայր գաղջ օդով պղտոր դեղին գետերով որոնց մեջ, չէին երևում այն ականակիտ առվակները, որ թավալգլոր իջնում էին հայրենի լեռների սառույցով պատված գագաթներից: Լաց եղավ կինը, լաց եղավ և Հազրոն ու սիրտը թեթևացավ: Ապա սրբելով արցունքը, ուսն առավ աղջկան և քայլեցին առաջ դեպի անհայտ հեռուները:

Ստեղծագործական աշխատանք նախագիծ

Հոգի

Գլուխ 1-ին Սկիզբ

Հոգի ասելով դուք ինչ եք հասկանում։ Ես հասկանում եմ, որ հոգին մարդու մասնիկ է, որը ծնվել է մարդու հետ և մեծացել և վերջում մահացել։

Տարբեր մարդիկ հասկանում են հոգի բառը տարբեր տեսակի օրինակ՝ մի մարդ պատասխանեց, որ իր համար հոգին դա այն էներգիան է, որը նա մեծացրել և շատ տարիների ընթացքում իր մեջ։ Ուրիշ մարդ ինձ ասեց, թե հոգին գոյություն չունի և մարդիկ հորինել են այն ուղակի և նա շարունակեց ասել, որ իրեն հոգի պետք չէ և նրան լավ է ունենալ միայն մարմինը։

Երորրդը ասաց, որ մեր հոգին մահանալուց հետո գնում է երկինք կամ ուղակի ճամբորդում է աշխարհով մեկ։ Ես այդ ամենը լսելով համաձայնվեցի մի քանիսի հետ, իսկ մնացածի մտքերը ուղակի չհասկացա։ Ես սկսեցի մարդկանց հարցնել, թե հոգին ինչ է ինչի համար է մեզ նա պետք և ինչով է օգնում մարդուն, այդ հարցերը ես ինքս ինձել տվեցի, բայց չկարողացա պատասխան գտնել, որովհետև այդ օրը այդ ժամին, ես չէի հասկանում, թե հոգին ինչ և արդյոք ես ունեմ հոգի։

Ես սկսեցի որոնել տարբեր տեղերում տարբեր աշխարհի մասերում և ես ուզում էի գտնել իմ հոգուն և հարց տալ դու գիտես, թե դու ինչ ես և ոնց ես հայտնվել այս աշխարհում։ Այդ մտքերով ես սկսեցի որոնել հոգիս։

Ես մինչև օրս հիշում եմ, թե ոնց էի որոնում իմ հոգին ամբողջ աշխարհով մեկ, որովհետև ինձ թվում էր, թե իմ հոգին իմ կյանքի մեծ մասն է և ես նրան ուղակի կորցրել եմ։ Բայց ես չէի հասկանում, որ առանց մարդու հոգի չկա և առանց հոգու մարդ չկա, ես մի օր վերջապես հասկացա, որ իմ հոգին միշտ իմ հետ է եղել և ես գնացել եմ փնտրել ավելի շատ իմ երազանքները քան հոգին, որովհետև մենք մեկընդմիշտ կապված ենք իրար հետ։

Երբ ես վերջապես հասկացա, թե հոգին որտեղ է ես շատ ուրախացա, որովհետև այն էլ պետք չէր ման գալ նա միշտ ինձ հետ է եղել և այս հսկա ճանապարհը հոգիս անցել էր իմ հետ։ Հետո երբ ես գտա իմ հոգին ես ինքս ինձ հարցտվեցի, իսկ հնարավոր է մարդկանց հոգիները փոխել և այդ դեպքում ինչ կլինի մարդկանց հետ, այդ ժամանակ նրանք կփոխվեն, թե ոչ նրաք կմահանան, թե ոչ վերջի-վերջո ինչ կլինի մարդկանց հետ, այդ ժամանակ և եթե նրաք մնան ողջ նրանք ինչ կզգան ինչ մտքեր կառաջանան նրանց մոտ և ինչ կանեն նրաք առաջին հերդին, թե բան չի փոխվի նրանք կմնան այնպիսին ինչպիսին կան, թե ոչ։

Այդ հարցերը ես ինքս ինձ էի տալիս շատ երկար ժամանակի ընթացքում և ես ուզում էի այդ ամենը ստուգել մեկի վրա, որովհետև դա շատ մեծ հայտնագործություն կլիներ ամբողձ աշխարհի համար։ Իմանալ հոգու մասին ավելի շատ բան, քան մենք գիտենք հիմա: Oրինակ` որ նա գույն չունի նա անտեսանել է մարդու աչքի համար, որ մենք նրան չենք կարող կպչել և ընդամենը այդքանը մարդու հոգու մասին գիտի, այս աշխարհը։

Դա շատ-շառ քիչ գիտելիք է, իսկ եթե մարդիկ ավելի շատ բան իմանաիյն հոգու մասին, իրանց ավելի հեշտ կլիներ հասկանալ, մարդու խնդիրները և տարորինակությունները։ Դա նաև կօգներ բժիշկներին նոր գիտություններ բացել իրենց գործի մեջ և ինձ թվում է, թե նրանք ավելի լավ կբուժեին կամ ավելի լավ կհասկանաին մարդկանց հիվանդությունները, որովհետև նորից կրկնեմ մարդու հոգին կապ ունի մարդու հետ և ինչպիսին է մարդը այդպիսին է նաև հոգին։

Ես քիչ-քիչ սկսեցի փող հավաքել նրա համար, որ առնել տարբեր իրեր հոգին հետազոտելու համար, դա տևեց մոտավորապես հինգ տարի, որովհետև այդ իրերը որոնք ինձ անհրաժեշտ էին շատ թանկ հաճույք էին։

Ես սկսեցի փորձել պատրաստել այն սարգը, որը կոգնի ինձ հետազոտել մարդու հագին։ Ես անընդհատ փորձում էի պատրաստել այն ճիշտ և փորձում էի ինչքան հնարավորա քիչ իրեր օգտագործել դա պատրաստելու համար, բայց իմ մոտ չէր ստացվում և հիշեցնեմ այդ իրերը շատ թանկ հաճույք են։ Ես իմ կյանքից, չորս տարի էլ ծախսեցի, սովորելու վրա, որ հասկանամ թե ոնց կառուցեմ ինքս իմ ձեռքերով այն ինչ ուզում եմ։

Այդ տարիների ընթացքում ես հասկացա, որ իմ ուզածը պատրաստել շատ բարդ և ջանքատար աշխատանք է և ես սկսեցի աշխատանքը, հենց հասա տուն։ Ես չէի մտածում, որ ես այդքան շատ ժամանակ կծախսեմ սարքը հավաքելու վրա, այդպես անցավ ևվս երկու տարի։

Ես վերջապես կարողացա պատրաստել այն ինչ ուզում էի և մնում էր միայն մի բան, ստուգել նա աշխատում է, թե ոչ։ Ես շատ բարի մարդ չէի, ոչ էլ շատ չար, դրա համար որոշեցի սարգս ստուգել մի անցորդի վրա, որը ուզում էր արագ փող աշխատել։ Ես նրան առաջարկեցի փող նրա դիմաց, որ նա մասնակցի իմ փորձի մեջ և նա համաձայնվեց, թե հետո ինչ կլինի իր հետ դա իր մեղքն է, ոչ թե իմ։ Ես անհամբեր սպասում էի այդ օրվան, որ մարդու հոգին կկարողանամ դուրս հանել մադու մարմնի միջից։ Բայց ես շատ շտապեցի և պատահականությամբ նա մահացավ։

Դա իմ մեղքն էր իմ պատճառով մարդ մահացավ, ես չգիտեի թե ինչ անեի, ոստիկանություն զանգել, թողնել ամենինչը այնպես ինչպես կա, թե ուղակի մարմինը թաքցնել մի տեղ և ձև թափել, որ ոչ մի բան տեղի չի ունեցել այստեղ։ Քանի որ ես ուզում էի, որ իմ մտքերի և հայտնագործությունների մասին ոչմեկ չիմանար, որ չկարողանար կրկնել այն ինչը ես եմ հորինել, որովհետև այդպիսի մարդիկ այս աշխարհում շատ-շատ են։

Ես ուղակի դրսի դուռը բացեցի և սկսեցի այդ անծանոթի մարմինը քաշ տալավ տանել մի տեղ, որտեղ նրան ոչ մի կենդանի արարած չի գտնի։ Ես շարունակում էի փորձերս մարդկանց վրա և մի անգամ փորձի ժամանակ, մարդու մահանալուց հետո ես իմ աչքերով տեսա օդի մեջ ինչոր մի կապուտախառը կարմիր գույնի, ինչ որ բան։ Ես մտածեցի, որ դա ուղակի կայծ էր, բայց այդ կայծը նույն տեղում մնաց մի քանի րոպե և հետո անհետացավ, ոնցոր այն այնտեղ երբեք էլ չէր եղել։

Ու ես մտածեցի հնարավոր է, որ հենց դա է մարդու հոգին, որովհետև այդ մարդը, որը մահացել էր իմ սարքի վրա նա զինվոր էր մոտավորոպես քառասուն-հիսուն տարեկանի և իմ կարծիքով, նրա հոգին իրենից դուրս եկավ և ինքը իրան ցույց տվեց ինձ, երևի նա ուզում էր ասել շնորհակալություն։

Որովհետև նա իր կյանքու շատ մարդկանց էր սպանել, պատերազմների ընթացքում և նրա հոգին ունեցել էր չար կողմը և նա փորձում էր անընդհատ մեկին սպանել կամ ինչպես վայրի կենդանի հարձակվել և ուտել։ Այդ զինվորի հոգին չէր ուզում գնար այն աշխարհ, որովհետև ուզում էր ինձ նայել և հասկանալ, թե իրենից ով ավելի դաժան կարող է լինել այս աշխարհում, երբ հոգին տեսավ ինձ հասկացավ, որ ես իսկական մարդասպան եմ, որը ամեն կերպ ուզում է հասնել իր երազանքի և նրա համար կապ չունի ինչքան մարդ կամ կենդանի պիտի սպանի։

Դա իմ կարծիքն է այդ հոգու մասին և ես չեմ կարող նաև ասել այն, որ նա բարի մարդ էր կամ չար։ Իմ հոգին փոխվում էր ամեն սպանած մարդու հետ։

Հետո անցավ մի ամիս, ես այդպես էլ ոչ մի բանի չհասա, բայց իմ պահարանում արդեն շատ կմաղքներ կաին և ես զարմանում էր, թե ոնց ոստիկանությունը չէր որոնում այն մարդուն ով այդքան սպանություններ էր արել։ Ես մի օր հասկացա փորձի ժամանակ, որ ոչ թե պետք է հոգուն թողնել փաղչել են աշխարհ, այլ պետք է բռնել ինչոր մի բանի մեջ, բայց ինչի մեջ ու ոնց, որովհետև հոգիները անտեսանելի են շատ դեպքերում և նրանց անհնար է կպչել։

Նորից ես սկսեցի փող հավաքել, շատ թանկարժեկ իրերի վրա, դա տևեց մոտավորապես երկու տարի։ Վերջապես ես պատրաստ է բռնել իմ առաջին հոգին, իմ նոր ստեղծած ապակե թերմոսի մեջ, որը ոչ մի ձև չէր թողնի հագուն փաղչել։ Բայց ինչքան ես փորձում էի մարդ գտնել իմ փորձերի համար չէի կարողանում, որովհետև մարդիկ արդեն հասկացել էին, որ այդ թաղամասում կորում են մարդիկ և ինչ էլ ես չառաչարկեի նրաք չէին համաձայնվում, կապ չունի դա փող էր սիրունիկ շնիկ, թե նաև տուն կամ մեքենա։

Հետո ժամանակ անց ես հասկացա, որ մենկ մարդիկ չունեն հոգի, այլ նաև ուրիշ կենդանի արարածները և այդ օրից ես սկսեցի դրսից բռնել թափառող շներին, կատուներին, ճնճղուկներին և այլն․․․։ Բայց իմ առաջին փորձը չստացվեց, որովհետև ես չէի հաշվարկել այն, որ կանդանիները մարդկանցից ավելի փոքր էին և ես իմ սարքը հաշվարկել էի մենակ մարդկանց համար։

Ես նորից անցա պատրաստելուն, բայց արդեն կենդանիների համար և իհարկե ավելի փոքր առաջինից, քանի որ առաջինը սարգելուց ես մտածեցի եթե մի հատել սարգեմ պետք է անել այն ավելի թեթև քան առաջինը և ավելի քիչ իրեր ծախսել այն սարքելում համար։

Բայց ժամանահը անհնար է կանգնեցնել և նորից անցան տարինեն մինչև ես պատրաստեցի կենդանիների համար իմ սարքը։ Առաջին իմ փորձը իհարկե անցավ անհաջող, հետաքրքիր է ինչու՞։ Մի քիչ մտածելուց հետո և կողքից-կողք գնալուց ես հասկացա, որ մեքենային ուղակի չհերիքեց էներգիա։ Ես այս ամիս լույսի փողը չէի տվել, դրա համար էլ էներգիան չհերիքեց և այդ կատուն անիմաստ տեղը սատկեց։

Ես նորից սկսեցի փող հավաքել, որովհետև իմ ամեն մի փորձ ուտում էր շատ փող, ոնցոր թե դու կերակրես հսկա փղին մի մեծ խուրցով խոտ ամեն օր իսկ նա ամեն օր ուզում է ու ուզում անդադր, մոտավորապես իմ սարքը այդպես էր աշխատում։ Վերջապես եկավ այն օրը, երբ ես կկարողանամ կենդանու հոգին հանել մարմնի միջից և ես սկսեցի փորձը, այս փորձը ուղակի հիասքանչ էր գնում և իմ մոտ ստացվեց, վերջապես ստացվեց ստանալ կենդանու հոգի։

Այդ սատկած ճնճղուկը, որը պարկած էր իմ սարքի վրա ինձ շատ օգնեց և ես նրան շատ շնորհակալ եմ։ Ես տեսա այդ ճնճղուկի հոգին այնպիսին ինչպիսին կար, նա իհարկե փոքր էր, բայց այնքան հիասքանչ և այնքան սիրուն։ Ես չդիմացա և հանկարծ ուրախությունից պատահական չջարդեցի իմ ապեկե թերմոսը, որի մեջ էր ճնճղուկի հոգին, բայց ես հետո հասկացա, որ ես շատ մեծ սխալ էի արել ես սարքել էի ընդամենը մեկ ապակե թերմոս։

Մենակ մի հոգի կարող է տեղավորվել մի ապակե թերմոսի մեջ ու գուշակեք, թե  ինչ ես սկսեցի անել, ես սկսեցի նորից փող հավաքել, լուրջ ասած ես արդեն հոգնել էի փող հավաքել, որովհետև ես ուզում էի գնալ իմ երազանքի հետևից, ոչ թե իմ մահին ծերուցունից կամ մահին աշխատանքին աշխատելուց։

Նորից անցավ ժամանակ և ես պատրաստել էի նաև տաս հատ ապակե թերմոս, երկուսը սովորական չափի, հաջորդ չորորդը երկու անգամ ավելի մեծ առաջինից, քանի որ ես ուզում էի ստուգել, թե հնարավոր է ավելի մեծ ապակե թերմոսի մեջ տեղադրել մի քանի հատ հոգի։ Նաև երկու հատ, ես թողել էի հետոյի համար մի հատ սովորական մի հատ էլ երկու անգամ մեծից։ Եվ ամենա վերջում իմ իրերը մի քիչ շատացան և ես որոշեցի երկու շատ մեծ ապակե թերմոսներ պատրաստել և իմ մոտ ստացվեց, բայց նրանք շատ-շատ մեծ ստացվեցին, ես շատ փորձեր էի ուզում նրանց հետ անել հետո՛ երբ ինձ արդեն սկսվի չհետաքրքրել սովորական ապակե թերմոսների հետ փորձեր անելը։ Ես կանցնեմ նրանց և լավ կուրախանամ, նոր գործիքներիս հետ։

Ես անմիջապես սկսեցի իմ աշխատանքը կենդանիների հետ սկզբում լավ էր գնում, իսկ հետ ավելի վալ էր գնում իմ աշխատանքը, որովհետև իմ մոտ ստացվեց տեղադրել երկու հոգի մի ապակե թերմոցի մեջ և ես շատ զարմացա, որովհետև ոչ մի բան տեղի չունեցավ։

Ես ինքս ինձ հարցրեցի, կարող է այն պատճառով, որ այդ երկու հագիները ճնճղուկների հոգիներ էին, ես սպասում էի ավելի։ Հետո ես տեղադրեցի մի ապակե թերմոսի մեջ ճնճղուկի և կատվի հոգիները և ես ստացա այն ինչ ուզում էի, կատվի հոգին ուղակի վերցրեց և կերավ ճնճղուկի հոգուն և հետո, երբ ես անջատեցի իմ սարքը, ճնճղուկը սատկեց իսկ կատուն մի ձևի փոխվել էր նա, դառել էր ավելի դաժան և ավելի մեծ։

Ես իմ գրքի մեջ գրեցի, որ կատուն շատ-շատ փոխվել էր, այն պահից հետո, երբ կերավ ճնճղուկի հոգին նաև իր հոգին փոխվեց, դառավ ավելի մեծ և մի թեթև գույնը գցեց։

Երևի այդպես հոգին սկսում է քիչ-քիչ փոխվել և նա պատրաստվում է մարմնի հետ դառնալ մի այլ բան, իմ կարծիքով նա պատրաստվում է դառնալ կատարյալ կենդանի, մի խոսքով կյանքը նորից սկսել և վերակենդանանալ որպես ուրշ կենդանի, որովհետև այդ ժամանակ նա արդեն կատվի հոգի չէր լինի և նրա մարմինը կատվի մարմին չէր լինի, դա իմ կարծիքն էր, որը պետք է ստուգել։

Այդ հիասքանչ օրից անցավ երեք ամիս, կատուն արդեն կատվի նման չէր, նա ավելի նման էր վագռի քան սիրուն, ընտանի կենդանու և նրա մտածելակերպնել էր փոխվել, այդ կատուն քիչ-քիչ սկսում էր հասկանլ, թե այստեղ ինչ է տեղի ունենում։ Եվ ես էլ էի դա հասկանում, որ կգա այն օրը, երբ նա կուզենա ինձ ուտել կամ սպանել և ես արդեն սկսել էի նրան վանդակի մեջ պահել, որ նա չփաղչի և որ մնացած աշխարհին չվնասի, ես նաև մտածում էի ուրշ մարդկանց մասին և նրանց առողջության մասն։

Թեչե ես ինչ պիտի անեի, որ հետո մարդիկ վերանաին, իսկ ես չէի ունենա մարդկանց որոնց ես պիտի օգտագործեի, իմ հիասքանչ փորձերի։

Առաջին անգամ կյանգումս ես ուզեցա մտնել այնտեղ, ապակե թերմոսի մեջ, որովհետև ես ուզում էի հասկանալ, թե ինչ էին զգում այն մարդիկ ու կենդանիները երբ մտնում եին ապակե թերմոսի մեջ։ Ես իմ մոտի եղած աղբից պատրաստեցի մի սարք, որը ինձ դուրս կհաներ ապակե թերմոսից, երբ անցներ տասը րոպե։ Ես սկսեցի իմ փորձ, ինքս ինձ վրա և սկզբում ես զգում էի, որ իմ ուշքը գնում է, որ իմ մեջից մի բան է դուրս գալիս, որ ինձնից մի բան է անջատվում, դա իմ հագին էր։

Ես սկսեցի սուզվել հանգիս և դանդաղ հոգուս մեջ, իմ միտքը ոնց որ հանգստացավ ես զգացի ինձ շատ թուլացած ու ազատ, այդ պահին ես չունեի մարմին և իմ մարմնի, ոչ մի մաս չէր ցավում, ինչպես միշտ աշխատելուց կամ շատ երկար հանգստանալուց, մի խոսքով ես հասկացա, թե ինչ է նշանակում լինել հոգի առանց մարմնի։ Դա ուղակի հիասքանչ զգացողություն էր, ես հիմա չեմ կարող բառերով փոխանցել այն, թե ինչ էի ես զգում այն օրը։

Ես հասկացա, որ ապակե թերմոսը մեջից սև է, բայց ես պատրաստել էի այն ամբողջությամ թափանցիկ, դա էլ էր շատ հետաքրքիր երևույթ։ Ես մտքումս հաշվեցի տաս րոպե, բայց ես դուրս չէկա ապակե թերմոսից, հետո հաշվեցի նորից, ոչ մի երևույթ, ես հաշվեցի նորից ու նորց, բայց բան չփոխվեց և այդ ժամանակ ես մտածեցի, կարող է այնպես լինել, որ իմ նոր պատրաստած մեքենան չի աշխատում այնպես ինչպես պետք է, ես ուզեցի լացել, բայց չստացվեց ես ուզեցի փաղչել, բայց չստացվեց և ես սկսեցի մտածել ամանվատ բաների մեջ աշխարհում։

Կարողա ես մնամ այստեղ ընդմիշտ։ Ոչ այդպիսի բան հնարավոր չի, ուղակի չի կարող լինել։ Ես ախր այդքան ժամանակ և ուժեր էի ծախսել այս ամենի վրա։ Ոչ ոչ ոչ ոչ ոչ՜ դա անհնար է, ես չէի կարող մնալ այստեղ ընդմիշտ։

Այդ ժամանակ ես արդեն ուզում էի հանձնվել և այդ պահին, ինձ ոնցվոր թե, դուրս գցեց այդ աշխարհից, այդ ապակե թերմոսից։ Ես լալիս էր մի քանի ժամ, թե ինչքան դաժան տեղ է այդ ապակե թերմոսը։ Դրանից հետո ես մտա դեպրեսիաի մեջ ես իմ սարգին չէի մոտենում հինգ ամիսի ընթացքում և իմ մոտ, մի պահ արդնացավ, այն արարածը, որը ինչ ստիպում էր հոգին ուսումնասիրել, ես չդիմացա և վերականդանացրի իմ աշխատանքները, որոնք ես վաղուց ավելի ճիշտ հինգ ամիս առաջ թողէլ էի։

Ես վերադարձա, այդ բառերով ես շարունակեցի, վերանայել և նորից փորձեր անել այն փորձերը, որոնք դեռ չէի ավարտել։

Ես ուզեցի նորից մտնել ապակե թերմոսի մեջ, իհարկե մի քիչ վախով, բայց այս անգամ ես ժամանակը դրեցի մի րոպե, որովհեև երբ դու հոգի ես քո համար ժամանակը դանդաղանում է տաս անգամ և ես այն օրը մնացի ապակե թերմոսի մեջ մեկ ժամ և քառասուն րոպե, իսկ այս անգամ ես կմնամ տասը րոպե, ոնց որ հաշվարկել էի։

Իմ հոգին մտավ ապակե թերմոսի մեջ ճնճղուկի հոգու հետ, երբ ես մտա ապակե թերմոսի մեջ իմ վրա միանգամից հարձակվեց ճնճղուկի հոգին և սկսեց ինձ ուտել։ Սկզբում ես չհասկացա, թե ինչ է տեղի ունենում, բայց հետո ես հասկացա, որ մոռացել եմ մի կարևոր բան, այդ ճնճղուկի հոգին ինձնից մի փոքր մասնիկ կտրելով և ուտելով ստացավ իմ հիշողությունները։ Ես շատ-շատ բարկացա, որովհետև իմ կյանքի ընթացքում մենակ մանուկ ժամանակ էի ես, ուրախանում սովորական իրերին և մարդկանց։ Իսկ հիմա, քանի որ զբաղվում եմ իմ երազանքները կատարելու համար աշխատանքով, ես այդ ամենի վրա ուղակի ժամանակ չեմ գտնում։ Քանի որ, այդ իրերը և մարդիկ ոչ մի կապ չունեն իմ երազանքի հետ։

Մի խոսքով ես շատ բարկացած հարձակվեցի այդ ճնճղուկի հոգու վրա, որովհետև ես ուզում էի վերադարձնել իմ հիշողություները։ Ես հարվածեցի նրան մի քանի անգամ և նա ընկավ հատակ, ես զարմացա թե, ոնց ես կարող եմ կպչել ուրիշ հոգուն եթե ես էլ եմ հոգի և ոչ ոք չի կարող կպչել ինձ։ Իհարկե ես վերադարձրեցի իմ կորցրած հիշողություները և անպայման պայման էր, որ ես նրան պիտի ուտեի կամ ինքը ինձ։

Երբ իմ հոգին կերավ վերջացրեց ճնճղուկի հոգուն ես արդնացա, որվհետև անցել էր տասը րոպե։ Ես զգացի մի ձևի ցավ և ծանրություն մարմնիս մեջ։ Ես գնացի պառկեցի անկողնուն և քնեցի։

Երազներիս մեջ ես տեսնում էի, թե ոնց եմ ճնճղուկի հոգու հետ կռվում և երազիս մեջ, ես պառտվեցի և տեսա որ ճնճղուկը արդնացավ իսկ ես ոչ և նա դառավ այն կենդանին, որը շարունակում էր իմ փորձերը և իմ երազանքը։

Դա ուղակի հիասքանչ կամ զզվելի երազ էր, որովհետև նա ինձ համ դուր եկավ, համ էլ առաջացրեց վախի և վտանգի զգացողություն, որը ինձ այդքան էլ դուր չի գալիս։ Ես մտածեցի իսկ հնարավոր է տանել այն աշխարհ զենք, որ ես կարողանամ օգտագործել այն որպես ինձ փրկող և պաշտպանող իր, որը ինձ կօգնի սպանել ուրիշ հոգիներ և ներծծել իմ մեջ իրենց իմաստությունը, փորձը, մտքերը և հիշողություները։ Երևի ես հասկաց խի էր իմ մարմինը իրեն վատ զգում, ապակե թերմոսից դուրս գալուց հետո։

Որովհետև նրան ժամանակ էր պետք տիրապետացնել ճնճղուկի հոգին իմ հոգու հետ և այդ ամենը շատ հոգնեցնում է մարմինը և ցավացնում, որովհետև մարմնի մեջ մտնում է մի ուրիշ բան որին դու ծանոթ չէս և մարմինը ուզում է հետազոտել և հնարավորինս օգտագործել այդ նյութի կամ այդ իրի լավ հատկությունները, որոնք կարող է վերցնել։

Այդ օրից հետո ես հանգստացա մեկ շաբաթ և իմ մարմինը ամբողջությամբ ընթունեց ճնճղուկի հոգին, ես դա ստուգեցի իմ նոր սարքով, որը ես սարգել էի ամենա սկզբում։ Երբ նոր-նոր սկսում էի հետազոտել հոգին և սկզբում նա ուղակի անպետք մետաղից կտոր էր, որը անիմաստ էր ինձ համր։ Բայց հիմա այդ իրը շատ ու շատ կերևոր էր իմ համար, որովհետև նա ինձ օգնում էր չափեր, թե ինչքան էր իմ մարմինը ընդունել ճնճղուկի հոգին և իմ սարգի վրա գրված էր, որ նա ընդունել էր հարյուր տոկոսը։

Այսինքն իմ մարմինը այդ հոգուց վերցրել էր ամենա կարևաոր բաները ինչքան հնարավոր էր։ Ես սկեցի պատրաստել հոգու հետ կապված զենք, որը ինձ հետո շատ-շատ կօգներ, հոգիներ հավաքելու մեջ։

Սկզբում ես ուզում էի պատրաստել ատրճանակ, որ հեշտ ու հանգիստ կարողանաի գրավել ուրիշ հոգիները, բայց հետո իմ քլխին խփեց այն միտքը, թե ոնց եմ ես ատրճանկ պատրաստելու եթե, ես նույնիսկ չգիտեմ թե ինչով նա պիտի կրակի։ Ես որոշեցի պատրաստել ինձ թուր և վահան, համ կարողանում եմ հարվածել համ կարողանում եմ անվտանգորեն նահանջել։

Բայց ես չգիտեի ինչից և ոնց պիտի պատրաստեի, այդ վահանը և թուրը, որովհետև ես դեռ չէի աշխատել, հոգու հետ կապված բաներ պատրաստելուն, ես ուղակի չգիտեի, թե ինչ պիտի անեի այդ վահանի և թրի հետ, որովհետև նրանց սարգելու ձևը ես ընդհանրապես չգիտեի։

Այդ պահին մտքիս բան չէր գալիս ու հետո, հորնում էի տարբեր հետաքրքիր մտքեր, որոնք հնարավոր կկարողանաին ինձ օգնել զենք պատրաստել, որը կապ ունի հոգու հետ։ Եվ մի օր խաղ խաղալու ժամանակ ես մտածեցի իսկ ինչ կլինեի, եթե ես կենդանու հոգուց պատրաստեմ վահան և թուր, դա հնարավոր կլինի կատարել իրականության մեջ, թե ոչ։ Ես նորից սկսեցի փող հավաքել այդ նոր և շատ մեծ գործի համար, ես սպասում էի որ ավելի քիչ ժամանակ կգնար այս փողերը հավաքելու վրա, բայց երևի այս անգամ հաշվարկներս մի քիչ սխալվեցին։

Այդպես անցավ երկու տարի, մինջև ես հավաքեցի իմ ուզած քանակությամբ փողը, որը ինձ պետք է իմ փորձերի համար։

Սկզբում ես փորձում էի ապակե թերմոսի մեջ օգտագործվող իրերը օգտագործել, որպես մուրճ, որ կարողանամ խփել այդ մուրճով հոքիներին և կարողանամ նրանց միջոցով պատրաստեմ ինձ թուր և վահան։ Ես գնեցի ապակե չուգուն, այո այս իրի անուն է որից ես, պատրաստում էի իմ ապակե թերմոսները։

Ես ապակե չուգունը տաքացնելով և ավազ դարձնելով, պատրեստեցի շատ փոքր և հարմար մուրճ, կարելի է ասել փոքր մարդկանց համար, ես այդ մուրճը տեղադրեցի ապակե թերմոսի մեջ և այլն գործիքներ պատրաստեցի ու դրեցի ապակե թերմոսի մեջ։ Ես չէի հասկանում, թե նանք ինչքան ծանր էին, որովհետև նրանք այնպիսի տեսք ունեին, ոնցվոր այդպիսի ապակուց գործիքները կկարողանա բարձրացնել նույնիսկ երեխան։ Բայց ես չկարողացա և չհասկանալով ինչու ես կանգնեցի ապակե թերմոսի մեջ, մոտավորապես հինջ րոպե, փորձելով հասկանալ, թե ինչն է սխալ, ես եմ այդքան թույլ, թե նրանք են այդքան ծանր։

Մի քիչ մտածելուց հետո ես հասկացա, որ խնդիրը իմ հոգու մեջ է, նա շատ թույլ է, նա նույնիսկ չի կարողանում բարձրացնել այդպիսի թեթև բան ինչպես աշխատելու մուրճը։ Ես սկսեցի հզորացնել իմ հոգին։ Ես սկսեցի արդեն պարապել կատուների վրա, որովհետև ճնճղուկները ինձ համարյա էլ օգուտ չէի տալիս, անիմաստ տեղը էներգիաս էր գնում։ Այդ պարապունքների սկզբից անցել էր երկու ամիս և ես վերջապես կարողացա բարձրացնել, գոնե մուրճը իսկ նրանով հարվածելը դա ամբողջությամբ ուրիշ հարց էր, այդ պահին իմ համր բարձրացնելը մուրծը ամենը դժվար բանն էր և ես դա արեցի։

Անցավ ևվս մեկ ամիս ես արդեն, կարողանում էի մուրճով հարվածել հինգ անգամ և դա արդեն հաղդանակ էր։

Այդ հինգ հարվածները իմ առաջին քայլերն էին զենք պատրաստելու, կենդանու հոգուց։ Անցավ էլի մի հատ ամիս, ես կարողանում էի ամեն ամիս ավելացնել հինգ հարված մուրճոմ իսկ իմ հաշվարկներով ինձ ամենաքիչ պետք կգա հարյուր հատ հարված իսկ ամենաշատը անվերչ հարվածներ, որ կարողանամ գոնե մի բան պատրաստել։ Անցան տարիներ ես ամեն տարով կարողանում էի ավելի քան, չորս անգամ ավելացնել հարվածներիս քանակը։ Այդպես օրերից մի օր, երբ ես հաց էի ուտում ես զգացի, որ իմ հոգու հետ մի բան են չի, բայց ես շատ մեծ ուշադրություն չդարձրեցի այդ փոփոխության վրա, երբ ես մտա ապակե թերմոս պարապելու համար ես զգացի մի տարորինակ փոփոխություն ինքս ինձ մեջ։

Ես գլուխս պտտեցի այսկողմ այնկող և հասկացա, որ իմ մոտ աճում են թևեր և իմ աչքերը փոխվում են և դառնում են ավելի սուր և ավելի լավ են տեսնում մթության մեջ, ես սպասեցի երբ ապակե թերմոսում տաս րոպեն անցավ և երբ ես դուրս եկա ապակե թերմոսից։ Միանգամից գտա մի հայլի և միանգամից հանեցի բոլոր շորերը, որպեսի տեսնեի, թե ինչ է փոխվել իմ մարմնի մեջ, ինչ ցավեր էի ես զգում այս օրերին, աչքերի և մեջքի մեջ։

Ես տեսա փոքրիկ թևեր որոնք աճում էին իմ մեջքից, ես վեր թռա և փորձեցի փախնել այդ թևերից, բայց քանի որ նրանք աճում էին իմ վրա անիմաստ էր նրանցից փաղչելը։ Անցավ մի քիչ ժամանկ և ես հասկացա, որ արդեն սկսել եմ դառնալ այն կատարյալ կենդանին որի մասին ես մտածում էի, շատ ժամանակ առաջ։

Ինձնից աճում էին թևեր և իմ աչքերը ձևափոխվել էին կատվի աչքեր իհարկե տարբերությունը շատ քիչ էր, բայց մթության մեջ ես ինձ շատ վալ էի զգում։ Անցան շաբաթներ, երբ ես ուզեցի մի քիչ հանգստանալ այդ ամենինչից և ճամբորդել ամբողջ աշխարհով՝ տարբեր կենդանիներ հավաքել, որ հետո միացնել նրանց հոգիները իմ հոգու հետ և դառանալ ավելի ուժեղ, քան հիմա։ Բայց սկզբում ես իմ գնած իրերից պատրաստեց էլի մի մեքենա, բայց այնպիսին, որը օգտագործում էր արևի էներգիան, ավելի թեթև և անցած տարբերակից ավելի փոքր, որ հարմար լիներ իմ հետ ճամբորդել ամբողջ աշխարհով և հավագել կենդանիների հոգիները։

Երկու տարի հետո ես վերջապես վերադարձա տուն, հոգնած, ուրախ և լացելով, որովհետև այս ճամբորդության մեջ ես շատ կենդանիների էի հանդիպել և շատ բաներ էի սովորել, նրանց մասին քանի որ նրանց հոգինեը մեկը մյուսի հետևից դառնում էին իմը։

Այս ճամբորդության մեջ ես շատ կենդանիների հոգիներ վերձրեցի ինձ, բայց ամենակարևոր կենդանիների հոգիները սրանք էին՝ կրիայի, շնաձկան, կոկորդիլոսի, օձի, արծվի և շատ թունավոր սարդի հոգիները։

Նրանց հեշտ չէր բռնելը և հեշտ էլ չէր թագցնել իմ թևերը, որոնք աճում էին մեջքիս վրա, ուրիշ մարդկանցից։ Երբ ես մտա տուն ես շտապելով մտա ապակե թերմոսի մեջ և սկսեցի ստուգել, թե քանի հատ հարված եմ կարողանում կատարել մուրճով, ես սկսեցի հարվածները անել։ Ես հարվածում ու հարվածում էի, բայց ես ոչ մի ծանրություն չէի զգում, քանի որ ես շատ-շատ հոգիներ էի բռնել և կապել իմ հոգու հետ։

Ես սկսեցի իմ նոր փորձը միանգաից, երբ հասկացա, որ կկարողանամ թուր և վահան պատրաստել։ Առաջին հոգին, որ ներս մտավ ապակե թերմոսի մեջ դա ճնճղուկի հոգին էր ես ուզում էի նրանից բռնակ պատրաստել և արագ նրան բռնելով ես սկսեցի պատրաստել թրի բռնակը։

Առաջին փորձի համար, ոնցոր թե լավ էր ստացվել, երկրորրդը մտավ կրիաի հոգին ես նրանից որոշեցի պատրաստել սուրը, որը կմտներ բռնակի մեջ և վերջապես կդառնար իսկական թուր։ Ես անցա գօրծին թրի սուրը ստացվեց ահագին ամուր, բայց սրությունը վատն էր, նույնիսկ մատին վերգ անելու համար պետք էր օգտագործել շատ ուժ, որը անիմաստ էր, ոչ սուր թուրը, թուր չի։ երորրդը մտավ ռնգեղջուրի հոգին, որը ինձ օգնեց սրեմ թուրս և մի քիչ մեծացնեմ նրա չափսերը։ Հոտո ես պատրաստվեց պատրաստել վահանը։

Ես ուզում էի պատրաստել այն կոկորդիլոսի կաշվից և կրաների պատյաներից։ Ես սկսեցի պատրաստել վահանը առաջին տեսքից նա ստացվել էր փոքր, բայց իմաստը հենց դրա մեջ էր, ինչքան ես շատ կկարողանաի շարժվել կռվի ժամանակ այդքան ավեմի լավ ինձ համար, որովհետև ես միանգամից կկարողանաի պաշտպանվել և այդ նույն ժամանակ էլ հարձակվել հակառակորդի վրա։ Իմ պահեստում այսքան ժամանակ ապրում էր մի դաժան և ջղայն կատու, որը այդպիսին էր դառել իմ պատճառով։

Ես այս ամենը անում էի մենակ նրան հաղթելու համար։ Ես բոլոր պատրաստումները ավարտել էի և ես պատրաստե էի նրա հետ կռվել նա էլ էր պատրաստ, որվհետև նա իմ պատծառով էր դառել այդպիսին։

Ես նրա աջքերում տեսնում էի ինձ սպանելու երազանքը, նա արդեն չէր կարողանում համբերել։ Մենք երկուսով մտանք ամենամեծ ապակե թերմոսի մեջ, որը իմ մոտ կար։ Ես միանգամից վերձրեցի իմ վահանը և թուր ու սկսեցի սպասել նրան, թե երբ նա կգա և որտեղից, որ հոշոտի ինձ։ Շատ զարմանալի էր, բայց նա հանդարտ եկավ գլուխը կախեց իմ առջև և դրանից հետո նոր սկսեց հարձակվել իմ վրա։

Իմ կարծիքով դա հարգանքի նշան էր, որ նա գլուխը կախեց իմ առջև և հետո նոր սկսեց նահանջել իմ վրա։ Մենք կռվում էինք շատ երկար գիշեր ու ցերեկ ես սկսեցի օգտագործել ճնճղուկի թևերը, օձի ուժեղ պոչը և շնաձկան ատամները նրան հաղթելու համար, բայց նա էլ թռնել գիտեր և մենք համարյա հավաստար էինք մեր կռվի, մեջ եթե չհաշվեինք այն, որ ես ունեի թուր և վահան իսկ նա ուներ շատ ուժեղ ճանկեր, որոնք նա շատ վարպետորեն օգտագործում էր։ Անցավ հինգ օր ապակե թերմոսի մեջ մենք արդեն ուժ չունեինք կռվելու և նա որոշեց, որ իր մահի պատճառը ես պիտի լինեմ, որ նա պիտի մահանա այն մարդու ձեռքերից, որը նրա հետ է կատարել այս դաժանությունները և սարգել է նրան հրեշ, ուրիշ կատուների հետ համեմատած։ Նա հանձնվեց և թողեց ինձ կատարել վերջին հարվածը ես սպանեց նրան և դրանից հետո ես դուրս եկա ապեկե թերմոսից և թաղեցի նրա մարմինը ինչպես պետք է։

Ես շատ շնորհակալ էի այդ կատվին, որ օգնեց ինձ մեծանալ և հասկանալ ավելի շատ բաներ հոգու մասին։ Ես սկսեցի նկատել, որ ես արդեն ծերանում եմ և ես նկատեցի, որ իմ մարմինը ավելի վատ է տանում ամեն հոգուին ընկալուը և ես ավելի շատ ժամանակ եմ ծախսում հանգստանալու վրա քան, թե երազանքիս ավելի արագ հասնելուն։

Որ հետո ավելի չվատանամ ես սկսեցի ստուգել, հնարավոր է մի հոգին մտցնել ուրիշ մարմնի մեջ օրինակ՝ մարդու հագին մտցնել ճնճղուկի մեջ կամ հակառակ ճնճղուկի հոգին մտցնել մարդու մարմնի մեջ։ Իմ մոտ ստացվեց հարյուր փորձից հետո, բայց ես չէի հասկանում, թե ինչը չէր ստացվում նրանց մեջ, որը ստացվեց այս անգամ։

Երկար մտածելուց հետո ես հասկացա, որ ուրիշ մարմնի մեջ մտնելիս մարդու հոգին շատ ծանրաբեռնվում է և դժվարությամբ է անցնում ուրիշ մարդու մարմնի մեջ կամ կենդանու։ Նույնիսկ եթե ստացվում է նրանք կամ մահանում էին կամ դառնում էին ուղակի անպետք մսի կտորներ, որոնք չէին կարողանում նույնիս խոսել։ Նրանք հազիվ կարողանում էին թարթիչներով շարժել և շնչել, բայց ուրիշ ոչ մի բան։ Նրանք դառնում էին անպետք կենդանիներ, որոնց հետո նույնիսկ չի կարելի օգտագործել փորձերի մեջ։

Ես փնտրում էի երեխայի մարմին, որը կկարողանա տանել իմ շատ ուժեղ հոգին, ինձ չէր հետաքրքիում, թե ինչ կլինի իմ մարմնի և այդ երեխայի հոգու հետ, ինձ ընդամենը հարկավոր է նրա մարմինը։

Բայց հարցը մնում էր բացված, որտեղից ես պիտի գտնեմ այդ երեխային։ Ես ուզում էի անել դա հնարավորինս արագ, որվհետև ես արդեն ծեր էի և բժիշկը ասել էր, որ ինձ մնացել է ապրել ընդամենը մեկ տարի։Ինձ անհրաժեշտ էր այնպիսի երեխա, որը ընտանիք չուներ, ապրելու իմաստ չուներ, հնարավորինս որ իր մարմինը մի-քիչ ուժեղ լինեի և որ նա տուն չունենար։ Այդպիսի մարդուն գտնել մեր աշխարհում դժվար չէր, բայց ինձ պետք էր, որ նա ապրելու իմաստ չունենար և այդ երեխան գտնելը արդեն ավելի դժվարացնում էր աշխատանքը։

Իմ որոնումներից անցավ հինգ ամիս, ես հնարավորինս շատ տեղեր գնացի որտեղ, հնարավոր էր գտնել այդպիսի երեխա, որը ինձ անհրաժեշտ էր։

Ես քիչ-քիչ մահանում էի, բայց ես ուզում էի ավելի երկար ապրել, որ վերջապես հասնեի իմ երազանքին։ Բայց երեևի աստված տեսավ իմ արած չարիքները և որոշեց, որ ես անպայման պիտի մահանամ այս մեքենայի տակ, բայց քանի որ ես իմ մարմինը ուժեղացրել էի հոքիների շնորհիվ ես չմահացա։ Այդ օրը ոնց որ ամբողջ աշխարհը ուզում էր իմ մահը, բայց ես քանի որ ուժեղ էի մարմնով և հոգով, այդ օրը ես կարողացա մնալ ողջ, բայց ես կոտրել էի թևերս, ձախ ձեռքս և քիթս։ Դա անհնար բան կլիներ եթե ես լինեի սովորական մարդ, բայց ես անսովոր մարդ եմ, մենակ այդ պատճառով ես մնացի ողջ։

Հաջորդ օրը, երբ ես արդնացա ինձ ատրճանակից կրակեցին իմ գլխին և այդ օրը ես մահացա։ Ես չգիտեմ ինչի համար իմ վրա կրակեցին և ով էր հրամայել այդ մարդուն կրակել իմ վրա, որովհետև ես թշնամիներ չունեի այս կյանքում, հնարավոր է այս մարդուն ուղարկել են իմ հետևից, այն մարդկանց ընտանիքները որոնց ընտանիքների անդամներին ես օգտագործել էի իմ փորձերի մեջ։ Նրանց չգտնելիս նրանք ենթադրել էին, որ ես եմ եղել իրենց մահի պատճառը։ Դա ամենինչ հասկացնում է, վերջապես ես մահացա ես իհարկե իմ մահին սպասում էի ավելի ուշ, բայց այս տարբերակնել վատը չէր։

Բայց սպասեք հիմա ես հոգիյի տեսքով եմ իսկ դա նշանակում է, որ ես կարող եմ անել ինչ որ կուզենամ և կարող եմ մտնել այն մարմնի մեջ, որը կցանկանամ, ես այդ որը շատ ուրախ էի և ես ուզում էի շնորհակալուտյուն հայտնել այդ մարդուն, որը ինձ սպանել էր։ Ես հնարավորություն ունեցա դառնալ էլ ավելի հզոր արարած դառնամ։

Հայոց լեզու դասարանական աշխատանք

1. Կետադրել համր տեքստը:

Սա շատ հին պատմություն է, որը պատմել են մարդիկ, որոնց համար կարևոր էր իմաստությունը: Այն պատմում է չորս հարևան ընկերների մասին, որոնք ուսանում էին այնպիսի վարպետների մոտ և ուսանելու ընթացքում հասել էին այնպիսի զարմանալի բարձունքների, որ նրանցիցի յուրաքանչյուրը վստահորեն կարող էր ասել, որ հասել է իմացության գագաթնակետին: Այնպես պատահեց, որ այս չորսը որոշեցին ճամփորդել և գործածել իրենց իմացությունը, քանի որ ինչպես  ասվում է․ <<Արդյո՞ք հիմար չէ նա, ով ունի գիտելիքներ և դրանք չի օգտագործում>>:

Նրանք  ճամփա ընկան միասին, սակայն ի սկզբանե գիտեին և նախապես էլ հայտնի էր, որ ի տարբերություն երեք ընկերների որոնք հմուտ էին և տեսության և իրագործման մեջ չորրորդը գիտելիքներով թույլ էր, բայց ըմբռնելու շնորհ ուներ: Որոշ ժամանակ անց, երբ նրանք ավելի լավ ճանաչեցին միմյանց երեք ընկերները զգացին, որ իրենց գործընկերը չունի համապատասխան որակներ և որոշեցին նրան տուն ուղարկել: Երբ նա, հրաժարվեց ընկերները նրան ասացին․

—Դա հատուկ է այնպիսիններին, ինչպիսին դու ես՝ անտարբեր, առավելություններ ունեցող,  զարգացա  մարդկանց նկատմամբ և համառելով, որ դու նրանց հետ հավասար ես:

Բայց այնուամենայնիվ նրանք թույլատրեցին, որ նա հետևի իրենց, թեպետ նրան դուրս մղեցին իրենց շրջապատից: Ստացվեց այնպես, որ նրանք  ճանապարհին ոսկորներ և ինչ-որ կենդանու մասեր գտան:

—Ահա ասաց առաջինը, իմ պատկերացմամբ այս կույտի մեջ առյուծի կմախք և ոսկորներ են:

—Իսկ ես ասաց երկրորդը, տիրապետում եմ այնպիսի գիտելիքների, որ կարող եմ այս կմախքի միջոցով վերականգնել առյուծի մարմինը:

—Դե իսկ ես ասաց երրորդը, տիրապետում եմ այնպիսի արվեստի, որ կարող եմ վերադարձնել կյանքը այնպես, որ ես կարող եմ կենդանանցնել այս մարմինը:

Նրանք որոշեցին այդպես էլ վարվել ոսկորների կույտի հետ, կիրառել իրենց գիտելիքները: Չորրորդը բռնելով նրանց ձեռքերը, ասաց հետևյալ խոսքերը․

—Թեև ես բավարար տաղանդ և ընդունակություն չունեմ, բայց այնուամենայնիվ ինչ-որ բան հասկանում եմ: Սրանք իսկապես առյուծի մնացորդներ են, նրան կյանքի կվերադարձնենք և նա մեզ տեղում կսպանի:

Բայց այն երեքը շատ էին ոգևորվել տեղում, գործնական աշխատանք կատարելու  հնարավորությունից: Մի քանի րոպե անց նրանց դիմաց կանգնեց, մի հսկա կենդանի ու սոված առյուծ: Մինչ այն երեքը զբաղված էին իրենց գործողություններով, չորրոդը բարձրացավ բարձր ծառի վրա: Այնտեղից նա տեսավ, թե ինչպես առյուծը հոշոտեց իր ուղեկիցներին և սլացավ դեպի անապատ: Միակ փրկվածը ծառից իջավ և ճիշտ համարեց վերադառնալ տուն:

Հայոց լեզու դասարանական աշխատանք

1. Կետադրել համր տեքստը:

Սա շատ հին պատմություն է որը պատմել են մարդիկ որոնց համար կարևոր էր իմաստությունը: Այն պատմում է չորս հարևան ընկերների մասին որոնք ուսանում էին այնպիսի վարպետների մոտ և ուսանելու ընթացքում հասել էին այնպիսի զարմանալի բարձունքների որ նրանցիցի յուրաքանչյուրը վստահորեն կարող էր ասել որ հասել է իմացության գագաթնակետին: Այնպես պատահեց որ այս չորսը որոշեցին ճամփորդել և գործածել իրենց իմացությունը քանի որ ինչպես  ասվում է Արդյոք հիմար չէ նա ով ունի գիտելիքներ և դրանք չի օգտագործում:

Նրանք  ճամփա ընկան միասին սակայն ի սկզբանե գիտեին և նախապես էլ հայտնի էր որ ի տարբերություն երեք ընկերների որոնք հմուտ էին և  տեսության և  իրագործման մեջ չորրորդը գիտելիքներով թույլ էր բայց ըմբռնելու շնորհ ուներ: Որոշ ժամանակ անց երբ նրանք ավելի լավ ճանաչեցին  միմյանց երեք ընկերները զգացին որ իրենց գործընկերը չունի համապատասխան որակներ  և որոշեցին նրան տուն ուղարկել: Երբ նա հրաժարվեց ընկերները նրան ասացին

Դա հատուկ է այնպիսիններին  ինչպիսին դու ես անտարբեր առավելություններ ունեցող  զարգացած  մարդկանց նկատմամբ և համառելով որ դու նրանց հետ հավասար ես:

Բայց այնուամենայնիվ, նրանք թույլատրեցին որ նա հետևի իրենց թեպետ նրան դուրս մղեցին իրենց շրջապատից: Ստացվեց այնպես որ նրանք  ճանապարհին  ոսկորներ և ինչ-որ կենդանու մասեր գտան:

Ահա   ասաց առաջինը իմ պատկերացմամբ այս կույտի մեջ  առյուծի կմախք և ոսկորներ են:

Իսկ ես ասաց երկրորդը տիրապետում եմ այնպիսի գիտելիքների  որ կարող եմ այս կմախքի միջոցով վերականգնել առյուծի մարմինը:

Դե իսկ ես ասաց երրորդը  տիրապետում եմ այնպիսի արվեստի որ կարող եմ վերադարձնել կյանքը այնպես որ ես կարող եմ կենդանանցնել այս մարմինը:

Նրանք որոշեցին այդպես էլ վարվել ոսկորների կույտի հետ  կիրառել իրենց գիտելիքները: Չորրորդը բռնելով նրանց ձեռքերը ասաց հետևյալ խոսքերը

Թեև ես բավարար տաղանդ և ընդունակություն չունեմ բայց այնուամենայնիվ ինչ-որ բան հասկանում եմ: Սրանք իսկապես առյուծի մնացորդներ են նրան կյանքի կվերադարձնենք և նա մեզ տեղում կսպանի:

Բայց այն երեքը շատ էին ոգևորվել տեղում գործնական աշխատանք կատարելու  հնարավորությունից: Մի քանի րոպե անց նրանց դիմաց կանգնեց մի հսկա կենդանի ու սոված առյուծ: Մինչ այն երեքը զբաղված էին իրենց գործողություններով  չորրոդը  բարձրացավ բարձր ծառի վրա: Այնտեղից նա տեսավ  թե ինչպես առյուծը հոշոտեց իր ուղեկիցներին և սլացավ դեպի անապատ: Միակ փրկվածը ծառից իջավ և ճիշտ համարեց վերադառնալ տուն:

3. Հետևյալ հատվածը փոխարել արևելահայերեն:

Հայրապետ Էֆենտին գավառացի այն հայերէն էր, որք դեռ գրեթե տղա Պոլիս կուգան առանց մեկ ստակի: Կը մտնան իբր սպասավոր վաճառականի մը մոտ և օր մը կը տեսնան, թե մարդ եղած են կամ թե ճիշտ ըսելով՝ առևտուրի մարդ եղած: Հայրապետ տոկուն բնավորություն ուներ, աշխատութենե չէր խորշեր. գործ սորվեցավ և դիրք մը ստեղծեց: Տասը տարիներն ի վեր այլևս երևելի վաճառականաց դասն անցած էր:

Հայոց լեզու տնային աշխատանք

1. Ուղի և ուղիղ բառերից կազմի՛ր նոր բառեր:

1. Կազմի՛ր բառեր օրեն(ք) արմատով և -որեն ածանցով:
2. Ընտրի՛ր թեմաներից մեկը, ստեղծագործի՛ր:
   • Մտորումներ
   • Մենախոսություն
   • Զրույց
   • այլ

Զրույց

Զրույցներ անցնում են ամեն մարդու կյանքում և իմ կարծիքով տարբեր զրույցներ ունեն իր մակարդակները, օրինակ՝ ծիծաղելու, դժգոհելու, զայրանալով և այլն։ Զրույցը կարևոր մաս է ամեն մարդու համար, տարբեր կյանքի փորձերի ժամանակ և Հենց զրույցներն են օգնում մարդկանց մեծանալ և նայել կյանքին ուրիշ անկյունից։