Առասպելներ

Մեր դասի հետ ես համաձայն եմ, բայց ես իմ կողմից կարող եմ ասել, որ մեր կյանքում ամենինչը չի առասպել, որովհեև իմ ապռելը առասպել չէ իմ ծնողների համար կամ իմ մեծանալը։ Մարդիկ սովորել են առասպել ասել այն բաներին որոնք շատ հին և տարորինակ ծագում ունեն, դրան են սովորաբար մարդիկ ասում առասպել օրինակ՝ վիշապներտ կամ կախարդները, թրջող ամպերում մարդիկ, մարդկանց անտեսանելի դառնալը և այլ ուրիս առասպելներ։ Մենք դասարանում խոսեցինք դրա մասին, որ մարդիկ հավատում էին նրան ինչը չէին տեսել և չէին հասկացել։

Թատրոնի ստեղծման պատմությունը

Թատրոնը արվեստի ճյուղ է, որտեղ արտահայտման հիմնական միջոցը դերասանն է։ Ով կիրառելով թատերական տարբեր հնարքներ, գործողությունների միջոցով հանդիսատեսին է հասցնում այն, ինչ կատարվում է բեմի վրա։ Թատրոնը համարվում է ամենաազդեցիկ գործիքը, որով կարելի է ներգործել մարդու վրա, քանի որ հանդիսատեսը, տեսնելով այն, ինչ կատարվում է բեմի վրա, նույնացնում է իրեն այս կամ այն կերպարի հետ։ Թատրոնի հիմնական անձնակազմի մեջ մտնում են ռեժիսորը,  դերասանները,  դիմահարդարները,  լուսավորողները,  հսկիչները, բեմանկարիչները և այլն։

Իմ կարծիքը թատրոնի մասին

Իմ համար թատրոնի մի մեծ բան չի, որովհետև ես արդեն շատ անգամ եմ գնացել թատրոնի, բայց էլի եմ ասում, որ ինձ ուղակի անհետաքրքիր է նայել թատրոն, ավելի լավ է նայեմ ֆիլմեր և կինոներ։ Բայց ես նույնպես կարող եմ մի քանի բան ասել թատրոնի մասին, թատրոնը արդեն մարդկանց մեջ կար շատ տարիներ առաջ, եթե հիշենք այն, որ Հռոմեաան կայսրության ժամանակ կամ ավելի առաջ մարդիկ, միշտ փորձել են մի բան ցույց տալ ուրիշների, որ բոլորը իրենց լավ զգան, մի խոսքով դա դառնում է թատռեն։ Բայց թատռոնը մենակ չի նշանակում, որ մարդիկ ամպայման պիտի մի դեր խաղան կամ մարդկանց զվարճացնեն։ Թատրոնը նաև կարելի է համարել այն, երբ դու ծախում ես մի մարդուն մի իր, բայց այդ ամենը ներկայացնում ես թատրոնի տեսքով, կամ մարդիկ դուրսը խաղում պարում են և կարելի է ասել, որ իրենքել են թատրոն ցույց տալիս։ Ախր ամպայման չի որ թատրոնը լինի մենակ շենքի ներսում, մենակ պռոֆեսոնալների խաղալով և տարբեր այլ բաներով, ախր կարելի է անել նույն թատրոնը ուղակի ավելի քիչ բան օգտագործելով։ Դա նշանակում է, որ թատրոն մենք համարյա տեսնում ենք ամեն օր։ Կան մարդիկ ում համար սովորական կռիվը դառնում է թատրոն, էլի նույն բանն է, ուղակի արդեն կռվում են և միքիչ ավելի շատ իսկականությունը կա այդ տեսակ թատրոնի մեջ։ Ես օրինակ համարում եմ, որ մարդու կյանքը ուղակի թատրոն է, մենք ուղակի այդ թատրոնի հերոսներն ենք, որոնք շարժվում են սցենարի գրածով, անեում են սցենարի գրածը և նորից կրկնեմ դուրսը, թե սենյակի կամ մեջ։ Այդ երկու տեղերի մեջ համարյա տարբերություն չկա, բայց դուք ու մենք պիտի հասկանանք, որ մեզնից մեկը գտնվում է դրսում իսկ մյուսը սենյակում, ես այլևվս չեմ ուզում շարունակեմ թատրոնի մասին գրել։ Բայց ով որ սա կարդում է թող մտածի գրածի մասին։ Ես ավարտեցի իմ փոքրիկ պատումը թատռոնի մասին։